شمع صفت دیدنی ست عجز جنون زای من

سر به هوا می دود آبلهٔ پای من

بال فشان می روم لیک ندانم کجا

بر پر من بسته اند نامهٔ عنقای من

بسکه به رویم عرق آینهٔ شرم بست

ماند نهان از نظر صورت پیدای من

همقدم گرد باد تاختم از بیخودی

گردش ساغر شکست گردن مینای من

خجلت اعمال پوچ نامه به فردا فکند

روی ورق پشت کرد مشق چلیپای من

تا ز نم انفعال صورتی آرم به عرض

دام نکرد از حباب آینه دریای من

با همه آزادگی منفعل هستی ام

حیف که چین وار نیست دامن صحرای من

غیر فسوس از نفس یک سخنم گل نکرد

هر چه شنیدم زدل بود همین وای من

ضعف به صد دشت و در می کشدم سایه وار

تا به کجایم برد لغزش بی پای من

چند نفس خون کنم تا به خود افسون کنم

سوختم و وا نشد در دل من جای من

خواه ادب پروریم خواه گریبان دریم

غیردرین خیمه نیست جز من و لیلای من

داغ شو ای عاجزی نوحه کن ای بیکسی

با دو جهان شد طرف بیدل تنهای من